Incredible India
Door: Simon
Blijf op de hoogte en volg Simon
14 September 2016 | India, Bhīmavaram
Ha familie en vrienden,
Daar is het dan, het eerste verslag vanuit India. Niet zomaar een land, maar in vele opzichten wordt dit door de inwoners en bezoekers geheel terecht Incredible India genoemd. Naast een verslag van mijn bezigheden hier, zullen de verslagen ongetwijfeld ook bovenstaande bijnaam bevestigen. Dit verslag zal er in ieder geval al een aantal handvaten voor geven.
Allereerst even dit: na een lange reis van 13uur en 10 minuten vliegen, bijna 7 uur wachten op oa Parijs en Delhi Airport en 2 uur vertraging en nog 2 uur rijden, ben ik veilig aangekomen in Bhimavaram. Hier verblijf ik in het gastenverblijf van het S.R.K.R. Engineering College, een lokale universiteit. Dit verblijf is van alle gemakken voorzien, kan 3 extra mensen bergen (voel je dus welkom), heeft airco, badkamer en wc (zie foto).
Het eten hier is pittig, bevat veel Thaise peper, die op de schaal van Scoville (pittigheidsschaal) wordt geschat op een Scoville-waarde van 50.000-100.000. Het eten is echter vooral rijk aan rijst, veel rijst. Zowel lunch als diner bestaat uit rijst, aangevuld met curries (dat kan van alles zijn, zolang het dus maar pittig is). Als je mazzel hebt bestaat ook het ontbijt nog uit een verwerkt rijstproduct. Voor de vertering heb je echter weinig tijd, gemiddeld lig je binnen een uur na het dineren op je bed.
Het eten wordt hier trouwens uitsluitend genuttigd met de rechterhand. Geen lepel, geen vork, en zeker geen linkerhand. Deze dient namelijk als vervangend wc-papier aangevuld met een beetje water. Gelukkig ben ik linkshandig, dus blijf ik van onderen wel goed schoon…!
In tegenstelling tot Kenia wordt ik hier niet wakker met rondspringende apen op het dak, maar word ik gewekt door een volledige toonladder aan toeters. Van de laagste noot, vaak een vrachtwagen, tot de hoogste noot, vaak een fietsbel of een tuktuk. Dit begint al om een uur of half 5, aangezien het tussen 5 en half6 al licht wordt. Wie zich vervolgens in het verkeer wil begeven, hoeft niet van goede huize te komen. Je hebt hier geen rijbewijs nodig, althans het wordt nooit gecontroleerd. Je hoeft alleen maar te zorgen dat ze horen dat je eraan komt, en laat je daar nu net die toeter voor hebben :P. Van een wegverdeling is geen sprake, links en rechts wordt je ingehaald, niemand blijft aan de goede kant en een tweebaansweg is eerder een driebaansweg. De verkeersborden die aangeven dat je niet mag toeteren of moet opletten voor het zebrapad, zijn dan ook kleurrijke decoratie.
Oh en de auto-industrie hoeft in het vervolg ook geen snufjes op de auto aan te brengen zoals een stadslicht, parkeerlicht en mistlicht: zo groot en fel mogelijk, dat is het enige wat vereist is.
Aangezien mijn bagage ergens in Parijs was blijven hangen, gingen we afgelopen woensdag met de trein en bus richting het vliegveld. Een taxi kost daarvoor al snel zo’n 2500 rupees (€33,-), de trein en bus brengen je er voor slechts 72 rupees (€1,-). Qua reistijd scheelt het je hooguit een uurtje. Treinen hebben hier ongeveer drie classes, 1e klas (uiteraard met airco), 2e klas (met/zonder airco), en een slaapcoupé. Het uiterlijk van de trein heeft zonder spotten af en toe iets weg van deportatietreinen: raampjes met tralies en mensen die er half uithangen (foto). Afgezien van dat is het een geweldige manier om mensen te leren kennen. Waar in de NS-trein iedereen op z’n mobiel zit, zitten mensen hier in de trein om met elkaar te praten. Ondertussen rijdt je tussen de uitgestrekte rijstvelden heen, zie je af en toe een verdwaald iemand midden in het veld op z’n hurken zitten… en zie je af en toe wat vuilnis langs de weg –understatement-. Gelukkig is mijn bagage nu terug, kan ik weer een schone onderbroek aan trekken en naar mijn korte broeken kijken, die ik hier binnen de universiteitspoorten helaas niet aan mag omdat de dresscode wat formeler is ;)
Over de universiteit gesproken: ik zit daar in het gebouw van het Water and Environment Technology (Research) (WET(R)) Centre (foto). Daar zitten momenteel ook mijn twee begeleiders, Raghuram en Rambabu, hoewel ik nog steeds niet goed weet of ik zij mij wel begeleiden of ik hen. Ze worden assistant professor genoemd, maar hebben zelf nog nooit onderzoek gedaan. Om af te studeren doe je hier namelijk geen onderzoek, maar pak je een paper of proefschrift van iemand anders en lever je die in onder je eigen naam (zonder geintje, dat zei Rambabu letterlijk). Er wordt van mij verwacht dat ik deze twee heren bijspijker als het gaat om het modelleren van water- en zoutstromingen. Daarnaast geef ik deze week college, beoordeel ik maquettes van studenten en ben ik in oktober Guest of Honour op een conferentie. Dit houdt in dat ik een artikel moet schrijven, en een van de sprekers ben op de conferentie. Dit artikel zal voornamelijk gaan over mijn onderzoek naar het modelleren van water- en zoutstromingen in Kolleru Lake en Upputeru River (zie foto’s). Dit meer bevindt zich vlakbij de universiteit (zo’n 30km) en heeft een oppervlakte van 30885 ha (ter vergelijking: een voetbalveld is slechts 0,5 ha). Donderdag heb ik een gedeelte hiervan bezocht, en het is werkelijk schitterend (zie foto’s)! Zowel de uitgestrektheid, als wel de natuur en de rijke diversiteit aan vogels. Het is geen meer zoals in Nederland, alleen maar water. Dit meer heeft dorpjes, een wegennetwerk, en houdt de economie gaande van de provincie. Er worden namelijk garnalen, vissen en nog veel meer waterdieren gekweekt voor nationaal en internationaal gebruik. Daarmee is eigenlijk ook gelijk het grote probleem genoemd: een meer met wegen, huizen en afgebakende visvijvers is geen meer te noemen. Door middel van het onderzoek hopen we daar aandacht voor te vragen bij lokale politici (die een deel van de winst ontvangen van de visverkoop), maar hopen we ook een groot project binnen te slepen waarmee het meer weer in haar originele staat teruggebracht kan worden.
Ok, genoeg geluld, aan het werk. En dat is geen grapje. Het werkschema is hier 7 dagen per week, het liefst van half9 tot half8. Het heeft bijna iets weg van het slaventijdperk. Niet opgelegd door mensen die het land koloniseren, maar enkel veroorzaakt door hiërarchie. Hier en daar ben ik er al achter hoe dat precies zit, maar dat zij-onderzoek is nog in volle gang ;)
Een ding is zeker: India is Incredible, en dat is het.
Ik groet u,
Simon
Daar is het dan, het eerste verslag vanuit India. Niet zomaar een land, maar in vele opzichten wordt dit door de inwoners en bezoekers geheel terecht Incredible India genoemd. Naast een verslag van mijn bezigheden hier, zullen de verslagen ongetwijfeld ook bovenstaande bijnaam bevestigen. Dit verslag zal er in ieder geval al een aantal handvaten voor geven.
Allereerst even dit: na een lange reis van 13uur en 10 minuten vliegen, bijna 7 uur wachten op oa Parijs en Delhi Airport en 2 uur vertraging en nog 2 uur rijden, ben ik veilig aangekomen in Bhimavaram. Hier verblijf ik in het gastenverblijf van het S.R.K.R. Engineering College, een lokale universiteit. Dit verblijf is van alle gemakken voorzien, kan 3 extra mensen bergen (voel je dus welkom), heeft airco, badkamer en wc (zie foto).
Het eten hier is pittig, bevat veel Thaise peper, die op de schaal van Scoville (pittigheidsschaal) wordt geschat op een Scoville-waarde van 50.000-100.000. Het eten is echter vooral rijk aan rijst, veel rijst. Zowel lunch als diner bestaat uit rijst, aangevuld met curries (dat kan van alles zijn, zolang het dus maar pittig is). Als je mazzel hebt bestaat ook het ontbijt nog uit een verwerkt rijstproduct. Voor de vertering heb je echter weinig tijd, gemiddeld lig je binnen een uur na het dineren op je bed.
Het eten wordt hier trouwens uitsluitend genuttigd met de rechterhand. Geen lepel, geen vork, en zeker geen linkerhand. Deze dient namelijk als vervangend wc-papier aangevuld met een beetje water. Gelukkig ben ik linkshandig, dus blijf ik van onderen wel goed schoon…!
In tegenstelling tot Kenia wordt ik hier niet wakker met rondspringende apen op het dak, maar word ik gewekt door een volledige toonladder aan toeters. Van de laagste noot, vaak een vrachtwagen, tot de hoogste noot, vaak een fietsbel of een tuktuk. Dit begint al om een uur of half 5, aangezien het tussen 5 en half6 al licht wordt. Wie zich vervolgens in het verkeer wil begeven, hoeft niet van goede huize te komen. Je hebt hier geen rijbewijs nodig, althans het wordt nooit gecontroleerd. Je hoeft alleen maar te zorgen dat ze horen dat je eraan komt, en laat je daar nu net die toeter voor hebben :P. Van een wegverdeling is geen sprake, links en rechts wordt je ingehaald, niemand blijft aan de goede kant en een tweebaansweg is eerder een driebaansweg. De verkeersborden die aangeven dat je niet mag toeteren of moet opletten voor het zebrapad, zijn dan ook kleurrijke decoratie.
Oh en de auto-industrie hoeft in het vervolg ook geen snufjes op de auto aan te brengen zoals een stadslicht, parkeerlicht en mistlicht: zo groot en fel mogelijk, dat is het enige wat vereist is.
Aangezien mijn bagage ergens in Parijs was blijven hangen, gingen we afgelopen woensdag met de trein en bus richting het vliegveld. Een taxi kost daarvoor al snel zo’n 2500 rupees (€33,-), de trein en bus brengen je er voor slechts 72 rupees (€1,-). Qua reistijd scheelt het je hooguit een uurtje. Treinen hebben hier ongeveer drie classes, 1e klas (uiteraard met airco), 2e klas (met/zonder airco), en een slaapcoupé. Het uiterlijk van de trein heeft zonder spotten af en toe iets weg van deportatietreinen: raampjes met tralies en mensen die er half uithangen (foto). Afgezien van dat is het een geweldige manier om mensen te leren kennen. Waar in de NS-trein iedereen op z’n mobiel zit, zitten mensen hier in de trein om met elkaar te praten. Ondertussen rijdt je tussen de uitgestrekte rijstvelden heen, zie je af en toe een verdwaald iemand midden in het veld op z’n hurken zitten… en zie je af en toe wat vuilnis langs de weg –understatement-. Gelukkig is mijn bagage nu terug, kan ik weer een schone onderbroek aan trekken en naar mijn korte broeken kijken, die ik hier binnen de universiteitspoorten helaas niet aan mag omdat de dresscode wat formeler is ;)
Over de universiteit gesproken: ik zit daar in het gebouw van het Water and Environment Technology (Research) (WET(R)) Centre (foto). Daar zitten momenteel ook mijn twee begeleiders, Raghuram en Rambabu, hoewel ik nog steeds niet goed weet of ik zij mij wel begeleiden of ik hen. Ze worden assistant professor genoemd, maar hebben zelf nog nooit onderzoek gedaan. Om af te studeren doe je hier namelijk geen onderzoek, maar pak je een paper of proefschrift van iemand anders en lever je die in onder je eigen naam (zonder geintje, dat zei Rambabu letterlijk). Er wordt van mij verwacht dat ik deze twee heren bijspijker als het gaat om het modelleren van water- en zoutstromingen. Daarnaast geef ik deze week college, beoordeel ik maquettes van studenten en ben ik in oktober Guest of Honour op een conferentie. Dit houdt in dat ik een artikel moet schrijven, en een van de sprekers ben op de conferentie. Dit artikel zal voornamelijk gaan over mijn onderzoek naar het modelleren van water- en zoutstromingen in Kolleru Lake en Upputeru River (zie foto’s). Dit meer bevindt zich vlakbij de universiteit (zo’n 30km) en heeft een oppervlakte van 30885 ha (ter vergelijking: een voetbalveld is slechts 0,5 ha). Donderdag heb ik een gedeelte hiervan bezocht, en het is werkelijk schitterend (zie foto’s)! Zowel de uitgestrektheid, als wel de natuur en de rijke diversiteit aan vogels. Het is geen meer zoals in Nederland, alleen maar water. Dit meer heeft dorpjes, een wegennetwerk, en houdt de economie gaande van de provincie. Er worden namelijk garnalen, vissen en nog veel meer waterdieren gekweekt voor nationaal en internationaal gebruik. Daarmee is eigenlijk ook gelijk het grote probleem genoemd: een meer met wegen, huizen en afgebakende visvijvers is geen meer te noemen. Door middel van het onderzoek hopen we daar aandacht voor te vragen bij lokale politici (die een deel van de winst ontvangen van de visverkoop), maar hopen we ook een groot project binnen te slepen waarmee het meer weer in haar originele staat teruggebracht kan worden.
Ok, genoeg geluld, aan het werk. En dat is geen grapje. Het werkschema is hier 7 dagen per week, het liefst van half9 tot half8. Het heeft bijna iets weg van het slaventijdperk. Niet opgelegd door mensen die het land koloniseren, maar enkel veroorzaakt door hiërarchie. Hier en daar ben ik er al achter hoe dat precies zit, maar dat zij-onderzoek is nog in volle gang ;)
Een ding is zeker: India is Incredible, en dat is het.
Ik groet u,
Simon
-
15 September 2016 - 11:05
Guido:
Interessant verhaal Simon! Leuk om zo weer over jouw belevenissen te lezen. Sterkte met het 7-dagen ritme.
