Laatste weken op de farm: start van de metingen
Door: Simon
Blijf op de hoogte en volg Simon
17 April 2015 | Kenia, Bomet
Wapendwa kila,
Pfoeh, okee. Dat heeft even geduurd voordat er een update is van mijn kant. Na meerdere malen een interval van ongeveer een week te hebben gehad, zijn het er nu bijna 3. De afgelopen weken waren namelijk erg druk. Er is een hoop gedaan en ook zeker een hoop beleefd!
Allereerst even een geruststelling voor degene die misschien dachten dat er, nu ik even niks van me liet horen, iets ergs aan de hand was: ik ben nog helemaal heel. Voor het Paasweekend hoorden we van de aanslag in Garissa. Omdat we hier enigszins afgesloten zijn van de buitenwereld en niet zoveel meekrijgen van het nieuws, hoorden we het nieuws over de aanslag op de universiteit dan ook eerder vanuit Nederland dan vanuit de omgeving in Kenia. Waar de media nu nog steeds bol staan in Kenya over alle verslaggeving, complottheorieën en scenario’s, werd het ook in Nederland volgens mij wat meer opgeblazen. Garissa bevindt zich meer in de oostelijke richting van Kenya. Het is een van de hoofdplaatsen die je langs moet wanneer je op weg gaat naar de kust. Wij zijn gewend aan de westkant van Nairobi te blijven en ook Mulot ligt een heel groot deel naar het Westen. Eigenlijk zijn hebben we ons geen moment onveilig gevoeld. Ook omdat Al-Shabaab niet handelt als Boko Haram, die elk dorpje afgaat en met de grond gelijk maakt. Voor Nairobi geldt het algemene advies om de grote shopping malls te vermijden, nou dat is niet zo’n groot probleem. Daarnaast waren we al gewend om, zodra we het centrum van Nairobi naderen, over te stappen van lokaal vervoer naar een taxi.
Vervolgens was er dus het Paasweekend. Zoals gewoonlijk startten Hilde en ik een dag van tevoren met plannen maken. We hadden al wel een beetje een idee welke richting we op wilden, dat maakte het uitzoeken al een stuk makkelijker. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een enorm strak plan. Vrijdagochtend vroeg stapten we rond 7uur op een matatu die ons richting Naivasha bracht. Net voordat Naivasha werd bereikt bevindt zich Hells Gate National Park (de naam is wat angstaanjagend, maar geen zorgen het was schitterend). Hells Gate National Park heeft haar naam te wijten aan het feit dat bij de laatste uitbarsting van Mt. Longonot een lavastroom honderden mensen het leven heeft gekost. Okee, genoeg zielige verhalen. Hells Gate National Park is niet zoals alle anderen. Je mag er namelijk lopen, fietsen, autorijden etc., zolang je maar binnen de paden blijft. De optie om sinds 2maanden weer eens te kunnen fietsen was dan ook erg aanlokkelijk. Met de mountainbike rijdt je vervolgens tussen de giraffen, zebra’s en buffels door en kun je genieten van een schitterend uitzicht en ook de rust is niet mis ;)! Halverwege zit er een picknickplaats, waar apen je eten maar al te graag jatten.. en kun je een rondleiding krijgen naar, door lava en later water uitgesneden, rotsen. Zoals op de foto’s te zien is, is ook dat heel mooi! Het einde van deze rondleiding bracht ons naar warm water stromen die uit de rotsen ontspringen. Ongelofelijk dat dit gewoon 60-70 graden is!
Na de nacht in Naivasha te hebben doorgebracht (het hotel waar we eerder hadden gezeten was in prijs verdubbeld haha..), zijn we de volgende dag op ons gemak richting Nakuru gereisd. Daar hebben we een tussenstop gemaakt bij Lake Elementaita. We hadden over dit meer gelezen dat het een enorm rustige plek is, veel natuurschoon heeft, maar bijna geen toeristen trekt. Oftewel: de uitgelezen plek om even bij te komen. De gate was onbewaakt en zo konden we zonder te betalen naar het meer toe lopen. Bij het zien van het water spotten we meteen flamingo’s en na even te wachten kwamen er ook wat pelikanen langs dobberen. Die waren duidelijk aan het oefenen om synchroon te zwemmen, want ze gingen tegelijkertijd kopje onder om hun bek te vullen. Naast het meer had je ook prachtig uitzicht over heuvels, die optrokken uit de nevel van de net gevallen regen. Omringt door een kudde schapen en geiten hebben we daar de middag doorgebracht en savonds kwamen we dan ook in Nakuru aan. Pikant detail: we sliepen in een hotel tegenover een ‘Garissa shopping centre’. Wat een heerlijk veilig gevoel ;)
Op de zaterdagavond waren we nog steeds aan het twijfelen waar we op zondag naartoe zouden trekken. De National Parks in de buurt (Lake Nakuru NP en Lake Bogoria NP) waren namelijk erg aan de prijs (zo’n 70 US dollar entree per dag en dan moet je nog iets van een safari tour erbij betalen). Hoewel deze parken bekend staan om de zwarte en witte neushoorn en de vele flamingo’s, was dit het voor ons toch niet waard. In plaats daarvan zijn we naar de Menengai Crater gereisd, net buiten Nakuru. Deze vulkaankrater heeft een oppervlakte van 90 vierkante km(!) en is dus wijd uitgestrekt. Doordat het in de buurt van Nakuru wat meer regent was de krater dan ook mooi groen. Het uitzicht werd alleen een beetje verpest doordat ze middenin de krater allerlei platformen bouwen om aardwarmte (gasdampen) om te zetten in elektriciteit.
Maandagochtend was het weer tijd om terug te gaan. We hadden gezien dat er vanaf Nakuru een directe verbinding was met Narok met matatu’s, echter dit bleek echt midden door het Mau Forest te gaan met al haar kleine gemeenschappen en onverharde wegen. Het was dan ook een lange rit, maar gelukkig een met prachtig uitzicht.. Hoewel prachtig, het gebied waar we doorheen reden laat de oorzaak zien van de verminderde regenval in onder andere Mulot: ontbossing. Heuvels zijn helemaal leeg gekapt en overal verspreid staan huisjes die allemaal de grond om hun heen cultiveren. Onderzoek heeft de laatste jaren uitgewezen dat de ontbossing van grote invloed is op de regenval in andere gebieden.
De donderdag voordat we vertrokken had het flink geregend in Mulot en ook tijdens het weekend kregen we geluiden te horen dat dit doorzette. Een goed teken, omdat daarmee waarschijnlijk ook het rivierlevel omhoog zou gaan en de mogelijkheid voor irrigatie weer toe nam. Bij terugkomst op de farm op dinsdag bleek dit dan ook waar. Na overleg met het management werd er gestart met de voorbereiding van de metingen. Waar mogelijk wilde ik de woensdag al starten met de eerste meting langs de pivot. Er werden dus 2 rechte lijnen uitgezet vanaf het centrum en elke drie meter werd een beker geplaatst om het irrigatiewater op te vangen. Aan de hand van dit opgevangen water kun je zien of er overal dezelfde hoeveelheid is geïrrigeerd of dat er op sommige plekken veel of juist weinig is. De eerste meting op woensdag moest worden uitgesteld. De pijp, die water toevoert naar de sprinklers, was namelijk verstopt en moest worden geleegd (flushen) en toen dit klaar was begon de regen al. Daarnaast had ik gevraagd om een werkende drukmeter. Die bleek al de hele tijd in de voorraadschuur te liggen, maar niet op de pivot gezet te zijn omdat er een overloopstukje gekocht moest worden.. Haha, typisch voorbeeld van luiheid.
Donderdag kon gelukkig wel doorgaan en ook vrijdag en zaterdag liep de meting volgens plan. Elke meting vereist dezelfde procedure.. Twee rijen van elk 110 bekers plaatsen, bemeten, bekers schoonmaken en weer opnieuw uitzetten op een andere plek (bekers plaatsen duurt zo’n 3uur). Omdat de bekers weg spoelen als je ze niet ingraaft, is het dus ook nog nodig om ze in te graven. Dat is niet altijd prettig in zware klei^^.
Zaterdagmiddag begonnen echter de eerste scheuren in het strakke schema zichtbaar te worden. Het mannetje dat we inmiddels hadden geregeld om voor ons rechte lijnen uit te zetten met stokken was, zonder overleg, zomaar weekend gaan vieren terwijl hij de opdracht had over te werken en nieuwe lijnen uit te zetten voor zondagochtend. Zondagochtend zouden we namelijk weer nieuwe rijen met bekers plaatsen, zodat we maandag vroeg konden starten. Goed, dat werd zondagochtend dus een uur eerder beginnen om zo ook de lijnen nog uit te zetten.
Het plan om maandagochtend vroeg te irrigeren ging helemaal soepel en om 10uur liepen we, mét de bekers, van het veld :) Ik had namelijk toegezegd ook nog een meting te runnen op de 90ha pivot om zo te kunnen vergelijken tussen oude en nieuwe sprinklers. De 90ha pivot vereist echter meer werk, want daar moeten twee rijen van 145 bekers geplaatst worden (zo’n 4/5uur werk). Maar hier begon het volgende probleem. Met een tekening had ik een van de irrigatiemannetjes uitgelegd de pivot tegen de klok in te draaien om zo op de juiste plek een wielspoor te maken. Met een wielspoor kon het mannetje namelijk de juiste lijnen uitzetten. Echter smiddags bij de pivot aangekomen had hij em precies de andere kant opgedraaid en was dus ook het mannetje aan de verkeerde kant lijnen aan het uitzetten. Ongelofelijk hoe moeilijk het kan zijn goed te luisteren..
Vervolgens had ik de opdracht gegeven sprinklers te verplaatsen om zo de pivot volgens het ontwerpschema te maken. Maar sinds 1997 zijn de bouten niet los gegaan en die waren dus volledig vastgeroest. In plaats van dat de mecanicien de bouten losmaakt, gaan de irrigatiemannetjes er een halve dag op losslaan met als gevolg dat de bouten helemaal kapot zijn, maar nog steeds niet open. Het eindresultaat is alsnog dat de mecanicien ze uit moet boren, dat werk had dus sneller gekund. Inmiddels was het nu al woensdag en begon de tijd te dringen.
De presentatie/discussie op de farm was namelijk gepland voor donderdagochtend (gisteren), en alleen als de meting vroeg gestart kon worden, was het nog mogelijk te gaan meten. Echter daar was natuurlijk weer het volgende probleem. Donderdag ochtend was ik een kwartier eerder dan de vorige dagen op het veld te vinden (5.45u). De bekers werden geleegd van de regenval van de vorige nacht en de planning was om 7uur te irrigeren. Maar er was zoveel regen gevallen, dat een flooding ervoor had gezorgd dat de pompput gevuld was met modder. Met man en macht werd er gewerkt dit weer leeg te graven en werd de pomp opgestart. Bij het opstarten van de pomp (inmiddels was het 11uur) bleek een boutje los te zitten en de sleutel daarvoor lag natuurlijk op het andere gedeelte van de farm. Halfuur verder.. sleutel gearriveerd en pompje wordt gemaakt. Maar de eerste keer opstarten van de pomp was aan de pivot al te zien dat er modder ophoopte in het einde en sprinklers niet meer werkte, oftewel ook daar moest geflushed worden. Daar kwamen ze vervolgens bij de tweede keer opstarten achter en jahoor: de sleutel om de pijp open te maken lag ook op de andere farm. Ze staan met 5 man te kijken hoe ie de eerste keer vol loopt met modder en niemand die bedenkt dat ze dan ook die sleutel gelijk moeten meenemen (of gewoon de hele sleutelset). Met dat gegeven was de druppel gegeven die de emmer had gevuld. Inmiddels was het namelijk 1 uur in de middag en was het dus de 3e dag op rij dat ze niet konden managen te irrigeren. Aangezien ik ook richting Nairobi wilde, was het dus slim en verstandiger de meting te laten schieten. Hoe meer tijd je ze geeft, hoe meer tijd ze nemen. Druk om te presteren lijken ze hier totaal niet te voelen.
Het afblazen van de meting leidde tot veel woede bij de irrigatiemannetjes. En wat ik al vaker heb meegemaakt is dat ze het probleem dan binnen een halfuur hebben gefixed en opbellen dat ze het alweer werkend hebben. En zo ook nu. Toen ik bijna de auto in was gestapt kreeg ik te horen dat ze al begonnen waren te irrigeren en dit ook al bijna hadden afgerond. Gelukkig was George zo behulpzaam om voor mij de waarden af te lezen en me met de data te voorzien, zodat ook deze meting is geslaagd! Al met al is het onderzoek daarmee toch deels gered en kan ik zeker aan tonen dat investeringen in goed werkend materiaal het zeker waard is. Bij de eerste metingen op de verouderde pivot kreeg ik namelijk uniformiteitswaarden van 40% en lager. De grote pivot (Otto) had een waarde van 86%, een enorm verschil dus!
Na een goed afscheid, met foto’s van het office-team, heb ik de farm met een goed gevoel verlaten. Ik heb er echt een hele hoop geleerd. Niet alleen maar over irrigatie, maar zeker ook als het gaat om management. De problemen en moeilijkheden die er zijn, vooral ook omtrent moraal en mentaliteit van werknemers. Het blijkt enorm lastig om de werknemers een zekere verantwoordelijkheid bij te brengen voor waar ze mee bezig zijn. Een slecht draaiende farm of eentje die failliet gaat leidt namelijk tot baanverlies en geen inkomen.
Na opnieuw een goede presentatie en discussie vandaag in Nairobi, heb ik in principe het onderzoeksgedeelte in Kenya afgesloten. En zeker vandaag bevestigde weer dat ik niet voor niets ben bezig geweest. Ze zijn serieus welwillend om de verbeteringen die worden aangedragen door te voeren. Uiteindelijk staat de farm nog in de kinderschoenen en moet er nu eenmaal veel worden opgeschoond voordat het een beetje gaat draaien.
Het weekend wordt weer doorgebracht in het huis van Chris. Daar genieten we nu elke avond van een enorm goed diner (bereid door een kok) en ook voor alle andere dingen wordt gezorgd. Dat is dus heerlijk bijkomen van de ruime week om 5.30 opstaan en tot 4/5uur werken ;) Hoewel dat vroege opstaan verre van een straf was. De zonsopkomst is hier namelijk echt fantastisch! Je ziet vaak schilderijen met hele oranje gekleurde luchten of roze, dat lijkt nep. Maar nu je het zelf ziet weet je dat het dus toch mogelijk is.. Dat zijn dingen die ik vast en zeker ga missen aan Kenya.
Voor de laatste 1.5 week is het volgende project hier al in gang gezet om me mee bezig te houden. Een bezoek met Sammy aan het kleinschalige irrigatieproject waar Martin en André (broers) in september voor naar Kenya zijn geweest. Daarover dus het volgende verslag vast meer :)
Voor nu: geniet van de foto’s, hopelijk gaat het jullie goed!
Groet,
Simon
Pfoeh, okee. Dat heeft even geduurd voordat er een update is van mijn kant. Na meerdere malen een interval van ongeveer een week te hebben gehad, zijn het er nu bijna 3. De afgelopen weken waren namelijk erg druk. Er is een hoop gedaan en ook zeker een hoop beleefd!
Allereerst even een geruststelling voor degene die misschien dachten dat er, nu ik even niks van me liet horen, iets ergs aan de hand was: ik ben nog helemaal heel. Voor het Paasweekend hoorden we van de aanslag in Garissa. Omdat we hier enigszins afgesloten zijn van de buitenwereld en niet zoveel meekrijgen van het nieuws, hoorden we het nieuws over de aanslag op de universiteit dan ook eerder vanuit Nederland dan vanuit de omgeving in Kenia. Waar de media nu nog steeds bol staan in Kenya over alle verslaggeving, complottheorieën en scenario’s, werd het ook in Nederland volgens mij wat meer opgeblazen. Garissa bevindt zich meer in de oostelijke richting van Kenya. Het is een van de hoofdplaatsen die je langs moet wanneer je op weg gaat naar de kust. Wij zijn gewend aan de westkant van Nairobi te blijven en ook Mulot ligt een heel groot deel naar het Westen. Eigenlijk zijn hebben we ons geen moment onveilig gevoeld. Ook omdat Al-Shabaab niet handelt als Boko Haram, die elk dorpje afgaat en met de grond gelijk maakt. Voor Nairobi geldt het algemene advies om de grote shopping malls te vermijden, nou dat is niet zo’n groot probleem. Daarnaast waren we al gewend om, zodra we het centrum van Nairobi naderen, over te stappen van lokaal vervoer naar een taxi.
Vervolgens was er dus het Paasweekend. Zoals gewoonlijk startten Hilde en ik een dag van tevoren met plannen maken. We hadden al wel een beetje een idee welke richting we op wilden, dat maakte het uitzoeken al een stuk makkelijker. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij een enorm strak plan. Vrijdagochtend vroeg stapten we rond 7uur op een matatu die ons richting Naivasha bracht. Net voordat Naivasha werd bereikt bevindt zich Hells Gate National Park (de naam is wat angstaanjagend, maar geen zorgen het was schitterend). Hells Gate National Park heeft haar naam te wijten aan het feit dat bij de laatste uitbarsting van Mt. Longonot een lavastroom honderden mensen het leven heeft gekost. Okee, genoeg zielige verhalen. Hells Gate National Park is niet zoals alle anderen. Je mag er namelijk lopen, fietsen, autorijden etc., zolang je maar binnen de paden blijft. De optie om sinds 2maanden weer eens te kunnen fietsen was dan ook erg aanlokkelijk. Met de mountainbike rijdt je vervolgens tussen de giraffen, zebra’s en buffels door en kun je genieten van een schitterend uitzicht en ook de rust is niet mis ;)! Halverwege zit er een picknickplaats, waar apen je eten maar al te graag jatten.. en kun je een rondleiding krijgen naar, door lava en later water uitgesneden, rotsen. Zoals op de foto’s te zien is, is ook dat heel mooi! Het einde van deze rondleiding bracht ons naar warm water stromen die uit de rotsen ontspringen. Ongelofelijk dat dit gewoon 60-70 graden is!
Na de nacht in Naivasha te hebben doorgebracht (het hotel waar we eerder hadden gezeten was in prijs verdubbeld haha..), zijn we de volgende dag op ons gemak richting Nakuru gereisd. Daar hebben we een tussenstop gemaakt bij Lake Elementaita. We hadden over dit meer gelezen dat het een enorm rustige plek is, veel natuurschoon heeft, maar bijna geen toeristen trekt. Oftewel: de uitgelezen plek om even bij te komen. De gate was onbewaakt en zo konden we zonder te betalen naar het meer toe lopen. Bij het zien van het water spotten we meteen flamingo’s en na even te wachten kwamen er ook wat pelikanen langs dobberen. Die waren duidelijk aan het oefenen om synchroon te zwemmen, want ze gingen tegelijkertijd kopje onder om hun bek te vullen. Naast het meer had je ook prachtig uitzicht over heuvels, die optrokken uit de nevel van de net gevallen regen. Omringt door een kudde schapen en geiten hebben we daar de middag doorgebracht en savonds kwamen we dan ook in Nakuru aan. Pikant detail: we sliepen in een hotel tegenover een ‘Garissa shopping centre’. Wat een heerlijk veilig gevoel ;)
Op de zaterdagavond waren we nog steeds aan het twijfelen waar we op zondag naartoe zouden trekken. De National Parks in de buurt (Lake Nakuru NP en Lake Bogoria NP) waren namelijk erg aan de prijs (zo’n 70 US dollar entree per dag en dan moet je nog iets van een safari tour erbij betalen). Hoewel deze parken bekend staan om de zwarte en witte neushoorn en de vele flamingo’s, was dit het voor ons toch niet waard. In plaats daarvan zijn we naar de Menengai Crater gereisd, net buiten Nakuru. Deze vulkaankrater heeft een oppervlakte van 90 vierkante km(!) en is dus wijd uitgestrekt. Doordat het in de buurt van Nakuru wat meer regent was de krater dan ook mooi groen. Het uitzicht werd alleen een beetje verpest doordat ze middenin de krater allerlei platformen bouwen om aardwarmte (gasdampen) om te zetten in elektriciteit.
Maandagochtend was het weer tijd om terug te gaan. We hadden gezien dat er vanaf Nakuru een directe verbinding was met Narok met matatu’s, echter dit bleek echt midden door het Mau Forest te gaan met al haar kleine gemeenschappen en onverharde wegen. Het was dan ook een lange rit, maar gelukkig een met prachtig uitzicht.. Hoewel prachtig, het gebied waar we doorheen reden laat de oorzaak zien van de verminderde regenval in onder andere Mulot: ontbossing. Heuvels zijn helemaal leeg gekapt en overal verspreid staan huisjes die allemaal de grond om hun heen cultiveren. Onderzoek heeft de laatste jaren uitgewezen dat de ontbossing van grote invloed is op de regenval in andere gebieden.
De donderdag voordat we vertrokken had het flink geregend in Mulot en ook tijdens het weekend kregen we geluiden te horen dat dit doorzette. Een goed teken, omdat daarmee waarschijnlijk ook het rivierlevel omhoog zou gaan en de mogelijkheid voor irrigatie weer toe nam. Bij terugkomst op de farm op dinsdag bleek dit dan ook waar. Na overleg met het management werd er gestart met de voorbereiding van de metingen. Waar mogelijk wilde ik de woensdag al starten met de eerste meting langs de pivot. Er werden dus 2 rechte lijnen uitgezet vanaf het centrum en elke drie meter werd een beker geplaatst om het irrigatiewater op te vangen. Aan de hand van dit opgevangen water kun je zien of er overal dezelfde hoeveelheid is geïrrigeerd of dat er op sommige plekken veel of juist weinig is. De eerste meting op woensdag moest worden uitgesteld. De pijp, die water toevoert naar de sprinklers, was namelijk verstopt en moest worden geleegd (flushen) en toen dit klaar was begon de regen al. Daarnaast had ik gevraagd om een werkende drukmeter. Die bleek al de hele tijd in de voorraadschuur te liggen, maar niet op de pivot gezet te zijn omdat er een overloopstukje gekocht moest worden.. Haha, typisch voorbeeld van luiheid.
Donderdag kon gelukkig wel doorgaan en ook vrijdag en zaterdag liep de meting volgens plan. Elke meting vereist dezelfde procedure.. Twee rijen van elk 110 bekers plaatsen, bemeten, bekers schoonmaken en weer opnieuw uitzetten op een andere plek (bekers plaatsen duurt zo’n 3uur). Omdat de bekers weg spoelen als je ze niet ingraaft, is het dus ook nog nodig om ze in te graven. Dat is niet altijd prettig in zware klei^^.
Zaterdagmiddag begonnen echter de eerste scheuren in het strakke schema zichtbaar te worden. Het mannetje dat we inmiddels hadden geregeld om voor ons rechte lijnen uit te zetten met stokken was, zonder overleg, zomaar weekend gaan vieren terwijl hij de opdracht had over te werken en nieuwe lijnen uit te zetten voor zondagochtend. Zondagochtend zouden we namelijk weer nieuwe rijen met bekers plaatsen, zodat we maandag vroeg konden starten. Goed, dat werd zondagochtend dus een uur eerder beginnen om zo ook de lijnen nog uit te zetten.
Het plan om maandagochtend vroeg te irrigeren ging helemaal soepel en om 10uur liepen we, mét de bekers, van het veld :) Ik had namelijk toegezegd ook nog een meting te runnen op de 90ha pivot om zo te kunnen vergelijken tussen oude en nieuwe sprinklers. De 90ha pivot vereist echter meer werk, want daar moeten twee rijen van 145 bekers geplaatst worden (zo’n 4/5uur werk). Maar hier begon het volgende probleem. Met een tekening had ik een van de irrigatiemannetjes uitgelegd de pivot tegen de klok in te draaien om zo op de juiste plek een wielspoor te maken. Met een wielspoor kon het mannetje namelijk de juiste lijnen uitzetten. Echter smiddags bij de pivot aangekomen had hij em precies de andere kant opgedraaid en was dus ook het mannetje aan de verkeerde kant lijnen aan het uitzetten. Ongelofelijk hoe moeilijk het kan zijn goed te luisteren..
Vervolgens had ik de opdracht gegeven sprinklers te verplaatsen om zo de pivot volgens het ontwerpschema te maken. Maar sinds 1997 zijn de bouten niet los gegaan en die waren dus volledig vastgeroest. In plaats van dat de mecanicien de bouten losmaakt, gaan de irrigatiemannetjes er een halve dag op losslaan met als gevolg dat de bouten helemaal kapot zijn, maar nog steeds niet open. Het eindresultaat is alsnog dat de mecanicien ze uit moet boren, dat werk had dus sneller gekund. Inmiddels was het nu al woensdag en begon de tijd te dringen.
De presentatie/discussie op de farm was namelijk gepland voor donderdagochtend (gisteren), en alleen als de meting vroeg gestart kon worden, was het nog mogelijk te gaan meten. Echter daar was natuurlijk weer het volgende probleem. Donderdag ochtend was ik een kwartier eerder dan de vorige dagen op het veld te vinden (5.45u). De bekers werden geleegd van de regenval van de vorige nacht en de planning was om 7uur te irrigeren. Maar er was zoveel regen gevallen, dat een flooding ervoor had gezorgd dat de pompput gevuld was met modder. Met man en macht werd er gewerkt dit weer leeg te graven en werd de pomp opgestart. Bij het opstarten van de pomp (inmiddels was het 11uur) bleek een boutje los te zitten en de sleutel daarvoor lag natuurlijk op het andere gedeelte van de farm. Halfuur verder.. sleutel gearriveerd en pompje wordt gemaakt. Maar de eerste keer opstarten van de pomp was aan de pivot al te zien dat er modder ophoopte in het einde en sprinklers niet meer werkte, oftewel ook daar moest geflushed worden. Daar kwamen ze vervolgens bij de tweede keer opstarten achter en jahoor: de sleutel om de pijp open te maken lag ook op de andere farm. Ze staan met 5 man te kijken hoe ie de eerste keer vol loopt met modder en niemand die bedenkt dat ze dan ook die sleutel gelijk moeten meenemen (of gewoon de hele sleutelset). Met dat gegeven was de druppel gegeven die de emmer had gevuld. Inmiddels was het namelijk 1 uur in de middag en was het dus de 3e dag op rij dat ze niet konden managen te irrigeren. Aangezien ik ook richting Nairobi wilde, was het dus slim en verstandiger de meting te laten schieten. Hoe meer tijd je ze geeft, hoe meer tijd ze nemen. Druk om te presteren lijken ze hier totaal niet te voelen.
Het afblazen van de meting leidde tot veel woede bij de irrigatiemannetjes. En wat ik al vaker heb meegemaakt is dat ze het probleem dan binnen een halfuur hebben gefixed en opbellen dat ze het alweer werkend hebben. En zo ook nu. Toen ik bijna de auto in was gestapt kreeg ik te horen dat ze al begonnen waren te irrigeren en dit ook al bijna hadden afgerond. Gelukkig was George zo behulpzaam om voor mij de waarden af te lezen en me met de data te voorzien, zodat ook deze meting is geslaagd! Al met al is het onderzoek daarmee toch deels gered en kan ik zeker aan tonen dat investeringen in goed werkend materiaal het zeker waard is. Bij de eerste metingen op de verouderde pivot kreeg ik namelijk uniformiteitswaarden van 40% en lager. De grote pivot (Otto) had een waarde van 86%, een enorm verschil dus!
Na een goed afscheid, met foto’s van het office-team, heb ik de farm met een goed gevoel verlaten. Ik heb er echt een hele hoop geleerd. Niet alleen maar over irrigatie, maar zeker ook als het gaat om management. De problemen en moeilijkheden die er zijn, vooral ook omtrent moraal en mentaliteit van werknemers. Het blijkt enorm lastig om de werknemers een zekere verantwoordelijkheid bij te brengen voor waar ze mee bezig zijn. Een slecht draaiende farm of eentje die failliet gaat leidt namelijk tot baanverlies en geen inkomen.
Na opnieuw een goede presentatie en discussie vandaag in Nairobi, heb ik in principe het onderzoeksgedeelte in Kenya afgesloten. En zeker vandaag bevestigde weer dat ik niet voor niets ben bezig geweest. Ze zijn serieus welwillend om de verbeteringen die worden aangedragen door te voeren. Uiteindelijk staat de farm nog in de kinderschoenen en moet er nu eenmaal veel worden opgeschoond voordat het een beetje gaat draaien.
Het weekend wordt weer doorgebracht in het huis van Chris. Daar genieten we nu elke avond van een enorm goed diner (bereid door een kok) en ook voor alle andere dingen wordt gezorgd. Dat is dus heerlijk bijkomen van de ruime week om 5.30 opstaan en tot 4/5uur werken ;) Hoewel dat vroege opstaan verre van een straf was. De zonsopkomst is hier namelijk echt fantastisch! Je ziet vaak schilderijen met hele oranje gekleurde luchten of roze, dat lijkt nep. Maar nu je het zelf ziet weet je dat het dus toch mogelijk is.. Dat zijn dingen die ik vast en zeker ga missen aan Kenya.
Voor de laatste 1.5 week is het volgende project hier al in gang gezet om me mee bezig te houden. Een bezoek met Sammy aan het kleinschalige irrigatieproject waar Martin en André (broers) in september voor naar Kenya zijn geweest. Daarover dus het volgende verslag vast meer :)
Voor nu: geniet van de foto’s, hopelijk gaat het jullie goed!
Groet,
Simon
-
20 April 2015 - 15:51
William:
mooi verhaal. en cool die foto's! Tot binnenkort!!
