Bezoek Kamarandi, afscheid van Kenya en thuiskomst
Door: Simon
Blijf op de hoogte en volg Simon
01 Mei 2015 | Nederland, Reeuwijk
Ha toffe mensen,
De afgelopen twee weken zijn echt voorbij gevlogen! Gezelligheid, familiegevoel en stressloosheid waren daarin sleutelwoorden, hoewel ik me afvraag of stressloosheid een woord is ;). Na het weekend bij Chris werd ook de maandag nog op kantoor doorgebracht. Een skypegesprek met Pieter (de begeleider vanuit de WUR) was erg positief en de tijd op het kantoor werd nog goed benut door wat voor het waterproject te regelen. De inkoopster van kantoor kon namelijk mooi even helpen onderhandelen voor een scherpe prijs om een afdekzeil te regelen voor het waterbasin, waar het irrigatiewater naartoe wordt gepompt.
Diezelfde dag ging ik ’s avonds weer richting Sammy. Opnieuw voelde dat weer als thuiskomen. Ik werd opgehaald door Sammy en bij thuiskomst was het gelijk een drukte van jewelste. De kinderen hebben namelijk vakantie en zo kwamen een hoop vriendjes logeren. Het maakt het wel gelijk gezellig en geeft je in ieder geval het gevoel middenin een gezin te belanden :) We hadden eerst het voornemen om op dinsdag het afdekzeil op te halen, maar aangezien dat in Thyka was en dus op de weg naar Kamarandi, besloten we dat woensdagochtend te halen. De dinsdag werd ingevuld om wat te klussen op het landje van Sammy rond de Ngong Hills en ook op het funpark, wat ze sinds kort hebben geopend, kon nog wat werk verricht worden. Op het landje van Sammy genoten we van een echte Keniaanse lunch. Snijden van kool, tomaten en uien, het maken van ugali en het vlees snijden met een bot mes was dan ook echt weer een heerlijke ervaring :)
Woensdag was het dan eindelijk tijd om op weg te gaan. Na wat gaas en stalen golfplaten te hebben gekocht voor de uitbreiding van de kerk in Kamarandi, gingen we op weg. Nog maar net onderweg, werden we aan de buitenrand van Nairobi stilgezet door een politiemannetje. Om dit even in context te plaatsen: dit gebeurt heel vaak. Er zijn officiele verkeerspolitie mensen (dragen een witte baret), maar meestal staan de normale politiemensen langs de weg. Op allerlei manier proberen die de mensen geld te ontfutselen, door te dreigen ze naar court te nemen waar ze meer geld zullen kwijt zijn dan met het afkopen van degene die hen aanhoudt. Wij moesten daar dus ook aan geloven. Min of meer gaat het een standaardprocedure in als je langs de weg stil wordt gezet. Het mannetje loopt ongeveer vier keer rondom de auto, en pakt het kleinste/minste aan om een gesprek over te beginnen. Een week terug was Sammy aangehouden omdat z’n auto zogenaamd overbeladen was, en eerder was hij al aangehouden omdat het glas bij zijn achteruitrijlicht gebroken was. Nu had een van de banden te weinig profiel. Reden om de bestuurder uit z’n auto te halen en een lange preek op te hangen. Sammy hield echter z’n poot stijf en laat het er eigenlijk altijd op uit lopen dat het voor de rechter tot een uitspraak komt. Deze keer was het ook zo ver en de politieman wilde al naast me op de bank plaats nemen. Voordat dat gebeurde, stond hij er echter eerst op dat ik m’n schoenen weer moest aan trekken (geen idee waarom, ik had die dag namelijk schone sokken aan getrokken ;)). Eenmaal in de auto zei hij plotseling: I’ve forgiven you, deed hij de deur open en stapte uit. Waarschijnlijk omdat hij door had geen geld van ons te kunnen krijgen ;).
De rest van de reis naar Kamarandi liep voorspoedig. We zagen een schitterende, felle regenboog die voor de auto uitging (de foto laat dat niet heel goed zien) en langs de hoofdweg wisselden we opnieuw in uitersten van landschap. We passeerden rijstvelden, grote bosgebieden en kwamen uiteindelijk aan in een (normaal gesproken) kurkdroog Kamarandi. Ik zeg normaal gesproken, omdat ze dit jaar de eerste regen sinds 7jaar ontvingen en dat het gebied helemaal groen kleurde (afgezien van de rode bodems). Op de laatste dag regende het zo hard, dat de seasonal river langs Kamarandi zelfs de brug deed overstromen.
In Kamarandi sliepen we in het huis van de vader van Sammy. Een schitterende man van weinig woorden, waarschijnlijk omdat hij ook geen woord Engels spreekt haha. Vaak bracht hij echter waardering over je aanwezigheid over in kleine dingen. Zonder te zeggen liep hij vaak langs om een banaan op m’n schoot te leggen, of liet hij me door iemand anders een kop thee bezorgen. ’s Avonds stond standaard z’n radiootje keihard aan, ook al was het vaak met hiphop muziek, geniaal.
De volgende dag was het vroeg op, en waar dat normaal af en toe even slikken is, ging dat hier vanzelf. Op de een of andere manier wordt je in Kamarandi gewoon vroeg wakker, eigenlijk met het daglicht. Het zorgt ervoor dat de dag vroeg en dus op de koele uren al begint. Het kan er namelijk verschrikkelijk warm worden. Zeker het verschil met Mulot was groot, terwijl de temperatuur daar al vaak rond de 30 graden lag! Deze dag hebben we de tijd genomen om alle velden van de boeren langs te gaan, die op het watersysteem zijn aangesloten. Tijdens deze bezoeken kon er bekeken worden hoe de farmers presteerden, zowel op het gebied van behaalde productie, als de manier waarop ze produceren. Bij dat laatste kon dan ook gelijk het een en ander aan verbeteringen geadviseerd worden, leuk om eens wat van de theorie in praktijk te brengen ;)! De bezoeken waren erg interessant, verrassend en iets om bij de meeste farmers blij van te worden. Het is namelijk echt gaaf om te zien hoe inventief boeren omgaan met de mogelijkheden die ze hebben gekregen door het stromende water. Ze experimenteren met nieuwe gewassen, kopen sprinklers, hebben een klein kwekerijtje voordat ze de planten uitzetten en helpen elkaar pesticiden te vinden tegen ziektes in de planten. Het afgelopen groeiseizoen had voor een aantal boeren al veel succes gehad. Naar ik me liet vertellen had 1 farmer echt hele grote watermeloenen, sommige mensen hadden ze nog nooit zo groot gezien. Het betekende ook een groot succes op de lokale markt, waar het eigenlijk ongewoon was dat er watermeloenen en tomaten verkocht werden.
Op deze dag werd ook een bezoek gebracht aan de rivier. Waar ik van Martin en André foto’s had gezien van een hele rustige rivier, was dat nu wel anders. De Mutonga river (de op een na grootste rivier van Kenya), bruiste van het water en was enorm wild. De bruine kleur wordt veroorzaakt door het vele zilt in het water en komt van degradatie van rivierbeddingen bovenstrooms. Daarnaast worden veel boomstammen en rotzooi meegesleept door de kracht van het water.
Vrijdag was een rustdag. De hele gemeenschap liep namelijk uit voor een begrafenis. Dat is hier een hele happening, waar jan en alleman naartoe gaat. Gelukkig gingen Sammy en ik er pas laat naartoe, de bijeenkomst was namelijk al zo’n 4uur aan de gang. Toen we aankwamen waren ze bezig met foto’s maken. Heel gek, maar van alle groepen/commissies etc. waar deze man bij betrokken werd, werd een foto gemaakt met de kist op de voorgrond. Tja, als je het mij vraagt kun je een leuker aandenken aan iemand hebben.. ;)
In de dagen daarna was het vooral rustig rondkijken. Zo hebben we Sebastian bezocht. Deze farmer heeft een enorm grondgebied, die hij onwijs strak bijhoudt. Het gebied is erg steil, maar hij heeft het voor elkaar gekregen om alles zo te maken dat degradatie wordt voorkomen. Ongelofelijk als je dat ziet, als je er namelijk boeken naast zou houden met voorbeelden hoe je zo’n uitdagend landschap moet cultiveren, zou het aan alles voldoen. Het bijzondere is alleen dat Sebastian zelf geen letter kan lezen..! Gaaf is het dan ook te horen dat hij oa een prijs van de FAO heeft gekregen en dat er groepen studenten van de 2 grootste universiteiten van Kenya langskomen om z’n farm te bekijken. Deze boer zou alleen zo geholpen kunnen worden als ook hij stromend water krijgt op z’n farm!
Op de zaterdag hebben we een meeting gehad met de boeren die op het irrigatiesysteem zijn aangesloten. Het is echt grappig dat ze over alles enorm kunnen uitweiden, wat de meeting zo’n 2/3uur liet duren. Na de meeting hebben we het afdekzeil over het basin gehangen en kwamen we erachter dat we nog een goede manier moeten verzinnen het strak te spannen. Om de dag af te sluiten, wilden de farmers me ook nog graag even aan het werk zien. Ik had namelijk voorgesteld nog een andere manier van landbereiding aan ze uit te leggen en daarvoor moest even in de harde grond geploeterd worden. Dat deed de omstanders zichtbaar genieten… Ook de zaadjes voor pompoen, die we hadden gekocht, zorgde voor veel vertier bij het verdelen :)
Sammy heeft me deze dagen helemaal ondergedompeld in de cultuur en me bij alles betrokken. Zo bezochten we een ceremonie waarin de volwassenheid van jongemannen wordt gevierd. Wanneer je namelijk de leeftijd van 15/16jaar bereikt ga je volgens traditie verantwoordelijkheid dragen. Dit traject wordt tijdens de ceremonie afgerond met toespraken van de ‘wijzen’ uit het dorp, die ze allerlei toestoppen met de gevaren van het leven en ze wat wijsheden bijbrengen.
Ook spraken we nog met een jongen die moest stoppen met school, omdat z’n ouders niet bij machten zijn om zijn school fees te betalen. Het jongere zusje (in het groen op de foto), presteerde tot die tijd heel goed op de lagere school. Nadat haar broer echter moest stoppen, zakte haar resultaten, omdat ze gedemotiveerd werd. Hoe kon zij immers wel haar highschool afmaken als er niet eens geld was voor haar broer?! Dat maakte echt best wel indruk.. We waren namelijk bij die familie op bezoek en aan alles is te zien dat ze arm zijn. Maar dat laten ze niet in alles merken. Je wordt namelijk helemaal in de watten gelegd, zover in hun macht ligt. Je krijgt thee en bij het weggaan kreeg ik een flesje melk en wat eieren mee. Heel bijzonder om te merken dat het minste wat ze hebben ook nog gedeeld wordt!
Op deze manier komt de gemeenschap voor je tot leven. Je maakt de dagelijkse dingen mee, maar hoort ook de moeite die ze ondervinden. Het verblijf in Kamarandi was dan ook meer dan leerzaam en maakte echt enorm veel indruk!
Na een voorspoedige terugreis naar Nairobi, waren er nog 2 dagen om lekker bij te komen en te genieten van familie Kaunga, de gastvrijheid en de liefde die ze uitstralen. Ik besef me maar al te goed hoe dankbaar ik mag zijn dat ik door hen ben opgevangen tijdens deze 3 maanden. Waar iedereen Sammy, ‘uncle Sam’ noemt, mag ik dat nu ook meer dan beseffen! Wat heb ik genoten van de verhalen en de belevenissen die we hebben gehad tijdens de tijd dat we met elkaar doorbrachten!
Gisteren stond de terugreis op de planning. Om 4uur de wekker en om 8uur het vliegtuig. Omdat de vlucht overdag was, zorgde dat voor een gaaf uitzicht over de woestijn en het Nijlgebied. Apart is het om te zien dat de Nijl midden door de woestijn stroomt en aan weerszijde een smalle streep groen bevat, waarna de woestijn weer begint.
Waar ik eerst best tegen de thuiskomst op zag (niet zozeer om familie en vrienden weer te zien, maar wel om de rust en natuur van Kenya te verlaten), is het stiekem toch wel fijn om veilig in Nederland te zijn aangekomen. Ook het échte thuiskomen is heerlijk alhoewel er dus ook zeker een ‘thuis’ in Kenya is na deze 3 maanden!
Dit zal het laatste verslag zijn van mijn kant en via deze weg wil ik dan ook iedereen bedanken die heeft meegeleefd tijdens deze 3 maanden! Het heeft me enorm goed gedaan te merken dat er zoveel mensen alle belevenissen volgden en ook de reacties deden me genieten. Dank daarvoor!
Lieve groet,
Simon
De afgelopen twee weken zijn echt voorbij gevlogen! Gezelligheid, familiegevoel en stressloosheid waren daarin sleutelwoorden, hoewel ik me afvraag of stressloosheid een woord is ;). Na het weekend bij Chris werd ook de maandag nog op kantoor doorgebracht. Een skypegesprek met Pieter (de begeleider vanuit de WUR) was erg positief en de tijd op het kantoor werd nog goed benut door wat voor het waterproject te regelen. De inkoopster van kantoor kon namelijk mooi even helpen onderhandelen voor een scherpe prijs om een afdekzeil te regelen voor het waterbasin, waar het irrigatiewater naartoe wordt gepompt.
Diezelfde dag ging ik ’s avonds weer richting Sammy. Opnieuw voelde dat weer als thuiskomen. Ik werd opgehaald door Sammy en bij thuiskomst was het gelijk een drukte van jewelste. De kinderen hebben namelijk vakantie en zo kwamen een hoop vriendjes logeren. Het maakt het wel gelijk gezellig en geeft je in ieder geval het gevoel middenin een gezin te belanden :) We hadden eerst het voornemen om op dinsdag het afdekzeil op te halen, maar aangezien dat in Thyka was en dus op de weg naar Kamarandi, besloten we dat woensdagochtend te halen. De dinsdag werd ingevuld om wat te klussen op het landje van Sammy rond de Ngong Hills en ook op het funpark, wat ze sinds kort hebben geopend, kon nog wat werk verricht worden. Op het landje van Sammy genoten we van een echte Keniaanse lunch. Snijden van kool, tomaten en uien, het maken van ugali en het vlees snijden met een bot mes was dan ook echt weer een heerlijke ervaring :)
Woensdag was het dan eindelijk tijd om op weg te gaan. Na wat gaas en stalen golfplaten te hebben gekocht voor de uitbreiding van de kerk in Kamarandi, gingen we op weg. Nog maar net onderweg, werden we aan de buitenrand van Nairobi stilgezet door een politiemannetje. Om dit even in context te plaatsen: dit gebeurt heel vaak. Er zijn officiele verkeerspolitie mensen (dragen een witte baret), maar meestal staan de normale politiemensen langs de weg. Op allerlei manier proberen die de mensen geld te ontfutselen, door te dreigen ze naar court te nemen waar ze meer geld zullen kwijt zijn dan met het afkopen van degene die hen aanhoudt. Wij moesten daar dus ook aan geloven. Min of meer gaat het een standaardprocedure in als je langs de weg stil wordt gezet. Het mannetje loopt ongeveer vier keer rondom de auto, en pakt het kleinste/minste aan om een gesprek over te beginnen. Een week terug was Sammy aangehouden omdat z’n auto zogenaamd overbeladen was, en eerder was hij al aangehouden omdat het glas bij zijn achteruitrijlicht gebroken was. Nu had een van de banden te weinig profiel. Reden om de bestuurder uit z’n auto te halen en een lange preek op te hangen. Sammy hield echter z’n poot stijf en laat het er eigenlijk altijd op uit lopen dat het voor de rechter tot een uitspraak komt. Deze keer was het ook zo ver en de politieman wilde al naast me op de bank plaats nemen. Voordat dat gebeurde, stond hij er echter eerst op dat ik m’n schoenen weer moest aan trekken (geen idee waarom, ik had die dag namelijk schone sokken aan getrokken ;)). Eenmaal in de auto zei hij plotseling: I’ve forgiven you, deed hij de deur open en stapte uit. Waarschijnlijk omdat hij door had geen geld van ons te kunnen krijgen ;).
De rest van de reis naar Kamarandi liep voorspoedig. We zagen een schitterende, felle regenboog die voor de auto uitging (de foto laat dat niet heel goed zien) en langs de hoofdweg wisselden we opnieuw in uitersten van landschap. We passeerden rijstvelden, grote bosgebieden en kwamen uiteindelijk aan in een (normaal gesproken) kurkdroog Kamarandi. Ik zeg normaal gesproken, omdat ze dit jaar de eerste regen sinds 7jaar ontvingen en dat het gebied helemaal groen kleurde (afgezien van de rode bodems). Op de laatste dag regende het zo hard, dat de seasonal river langs Kamarandi zelfs de brug deed overstromen.
In Kamarandi sliepen we in het huis van de vader van Sammy. Een schitterende man van weinig woorden, waarschijnlijk omdat hij ook geen woord Engels spreekt haha. Vaak bracht hij echter waardering over je aanwezigheid over in kleine dingen. Zonder te zeggen liep hij vaak langs om een banaan op m’n schoot te leggen, of liet hij me door iemand anders een kop thee bezorgen. ’s Avonds stond standaard z’n radiootje keihard aan, ook al was het vaak met hiphop muziek, geniaal.
De volgende dag was het vroeg op, en waar dat normaal af en toe even slikken is, ging dat hier vanzelf. Op de een of andere manier wordt je in Kamarandi gewoon vroeg wakker, eigenlijk met het daglicht. Het zorgt ervoor dat de dag vroeg en dus op de koele uren al begint. Het kan er namelijk verschrikkelijk warm worden. Zeker het verschil met Mulot was groot, terwijl de temperatuur daar al vaak rond de 30 graden lag! Deze dag hebben we de tijd genomen om alle velden van de boeren langs te gaan, die op het watersysteem zijn aangesloten. Tijdens deze bezoeken kon er bekeken worden hoe de farmers presteerden, zowel op het gebied van behaalde productie, als de manier waarop ze produceren. Bij dat laatste kon dan ook gelijk het een en ander aan verbeteringen geadviseerd worden, leuk om eens wat van de theorie in praktijk te brengen ;)! De bezoeken waren erg interessant, verrassend en iets om bij de meeste farmers blij van te worden. Het is namelijk echt gaaf om te zien hoe inventief boeren omgaan met de mogelijkheden die ze hebben gekregen door het stromende water. Ze experimenteren met nieuwe gewassen, kopen sprinklers, hebben een klein kwekerijtje voordat ze de planten uitzetten en helpen elkaar pesticiden te vinden tegen ziektes in de planten. Het afgelopen groeiseizoen had voor een aantal boeren al veel succes gehad. Naar ik me liet vertellen had 1 farmer echt hele grote watermeloenen, sommige mensen hadden ze nog nooit zo groot gezien. Het betekende ook een groot succes op de lokale markt, waar het eigenlijk ongewoon was dat er watermeloenen en tomaten verkocht werden.
Op deze dag werd ook een bezoek gebracht aan de rivier. Waar ik van Martin en André foto’s had gezien van een hele rustige rivier, was dat nu wel anders. De Mutonga river (de op een na grootste rivier van Kenya), bruiste van het water en was enorm wild. De bruine kleur wordt veroorzaakt door het vele zilt in het water en komt van degradatie van rivierbeddingen bovenstrooms. Daarnaast worden veel boomstammen en rotzooi meegesleept door de kracht van het water.
Vrijdag was een rustdag. De hele gemeenschap liep namelijk uit voor een begrafenis. Dat is hier een hele happening, waar jan en alleman naartoe gaat. Gelukkig gingen Sammy en ik er pas laat naartoe, de bijeenkomst was namelijk al zo’n 4uur aan de gang. Toen we aankwamen waren ze bezig met foto’s maken. Heel gek, maar van alle groepen/commissies etc. waar deze man bij betrokken werd, werd een foto gemaakt met de kist op de voorgrond. Tja, als je het mij vraagt kun je een leuker aandenken aan iemand hebben.. ;)
In de dagen daarna was het vooral rustig rondkijken. Zo hebben we Sebastian bezocht. Deze farmer heeft een enorm grondgebied, die hij onwijs strak bijhoudt. Het gebied is erg steil, maar hij heeft het voor elkaar gekregen om alles zo te maken dat degradatie wordt voorkomen. Ongelofelijk als je dat ziet, als je er namelijk boeken naast zou houden met voorbeelden hoe je zo’n uitdagend landschap moet cultiveren, zou het aan alles voldoen. Het bijzondere is alleen dat Sebastian zelf geen letter kan lezen..! Gaaf is het dan ook te horen dat hij oa een prijs van de FAO heeft gekregen en dat er groepen studenten van de 2 grootste universiteiten van Kenya langskomen om z’n farm te bekijken. Deze boer zou alleen zo geholpen kunnen worden als ook hij stromend water krijgt op z’n farm!
Op de zaterdag hebben we een meeting gehad met de boeren die op het irrigatiesysteem zijn aangesloten. Het is echt grappig dat ze over alles enorm kunnen uitweiden, wat de meeting zo’n 2/3uur liet duren. Na de meeting hebben we het afdekzeil over het basin gehangen en kwamen we erachter dat we nog een goede manier moeten verzinnen het strak te spannen. Om de dag af te sluiten, wilden de farmers me ook nog graag even aan het werk zien. Ik had namelijk voorgesteld nog een andere manier van landbereiding aan ze uit te leggen en daarvoor moest even in de harde grond geploeterd worden. Dat deed de omstanders zichtbaar genieten… Ook de zaadjes voor pompoen, die we hadden gekocht, zorgde voor veel vertier bij het verdelen :)
Sammy heeft me deze dagen helemaal ondergedompeld in de cultuur en me bij alles betrokken. Zo bezochten we een ceremonie waarin de volwassenheid van jongemannen wordt gevierd. Wanneer je namelijk de leeftijd van 15/16jaar bereikt ga je volgens traditie verantwoordelijkheid dragen. Dit traject wordt tijdens de ceremonie afgerond met toespraken van de ‘wijzen’ uit het dorp, die ze allerlei toestoppen met de gevaren van het leven en ze wat wijsheden bijbrengen.
Ook spraken we nog met een jongen die moest stoppen met school, omdat z’n ouders niet bij machten zijn om zijn school fees te betalen. Het jongere zusje (in het groen op de foto), presteerde tot die tijd heel goed op de lagere school. Nadat haar broer echter moest stoppen, zakte haar resultaten, omdat ze gedemotiveerd werd. Hoe kon zij immers wel haar highschool afmaken als er niet eens geld was voor haar broer?! Dat maakte echt best wel indruk.. We waren namelijk bij die familie op bezoek en aan alles is te zien dat ze arm zijn. Maar dat laten ze niet in alles merken. Je wordt namelijk helemaal in de watten gelegd, zover in hun macht ligt. Je krijgt thee en bij het weggaan kreeg ik een flesje melk en wat eieren mee. Heel bijzonder om te merken dat het minste wat ze hebben ook nog gedeeld wordt!
Op deze manier komt de gemeenschap voor je tot leven. Je maakt de dagelijkse dingen mee, maar hoort ook de moeite die ze ondervinden. Het verblijf in Kamarandi was dan ook meer dan leerzaam en maakte echt enorm veel indruk!
Na een voorspoedige terugreis naar Nairobi, waren er nog 2 dagen om lekker bij te komen en te genieten van familie Kaunga, de gastvrijheid en de liefde die ze uitstralen. Ik besef me maar al te goed hoe dankbaar ik mag zijn dat ik door hen ben opgevangen tijdens deze 3 maanden. Waar iedereen Sammy, ‘uncle Sam’ noemt, mag ik dat nu ook meer dan beseffen! Wat heb ik genoten van de verhalen en de belevenissen die we hebben gehad tijdens de tijd dat we met elkaar doorbrachten!
Gisteren stond de terugreis op de planning. Om 4uur de wekker en om 8uur het vliegtuig. Omdat de vlucht overdag was, zorgde dat voor een gaaf uitzicht over de woestijn en het Nijlgebied. Apart is het om te zien dat de Nijl midden door de woestijn stroomt en aan weerszijde een smalle streep groen bevat, waarna de woestijn weer begint.
Waar ik eerst best tegen de thuiskomst op zag (niet zozeer om familie en vrienden weer te zien, maar wel om de rust en natuur van Kenya te verlaten), is het stiekem toch wel fijn om veilig in Nederland te zijn aangekomen. Ook het échte thuiskomen is heerlijk alhoewel er dus ook zeker een ‘thuis’ in Kenya is na deze 3 maanden!
Dit zal het laatste verslag zijn van mijn kant en via deze weg wil ik dan ook iedereen bedanken die heeft meegeleefd tijdens deze 3 maanden! Het heeft me enorm goed gedaan te merken dat er zoveel mensen alle belevenissen volgden en ook de reacties deden me genieten. Dank daarvoor!
Lieve groet,
Simon
